I: spójnik przyłączający zdanie o treści niezgodnej z tym, co można wnioskować na podstawie zdania poprzedzającego;
II: partykuła komunikująca, iż to, o czym mowa w zdaniu, jest niezgodne z przewidywaniami mówiącego.

czwartek, 7 czerwca 2012

odsłaniamy Narnię

To zdziwienie "chłopaków" (czyt. dwóch młodszych braci), gdy z moich ust pierwszy raz dotarło do nich, że Aslan jest figurą Boga!
To zrozumienie na ich twarzach, kiedy po chwili zastanowienia już wiedzieli, że to ma sens.
To zdziwienie u mnie - bo jak można tego nie wiedzieć, nie zauważyć, nie wyczuć?



(...) a kiedy zaczął ściągać ze mnie skórę, poczułem taki ból, jakiego jeszcze nigdy w życiu nie czułem. Jedyną rzeczą, jaka pozwalała mi ten ból wytrzymać, była ulga przy zsuwaniu się ze mnie tego paskudztwa.
Podróż wędrowca do świtu <3

4 komentarze:

  1. Eee, popsułaś im - trzeba było pozwolić dojść do tego o własnych siłach;).

    Ale faktycznie: jak można nie zauważyć?

    PS. Czy pytałem Cię już, czy czytałaś "trylogię kosmiczną"?

    OdpowiedzUsuń
  2. "Trylogii" nie czytałam, ale przyjdzie na nią czas

    OdpowiedzUsuń
  3. No właśnie, po co im mówiłaś. :) Po to są książki, żeby rozwijały wyobraźnię i własnie dlatego powinny być bardziej cenne, na pewno inteligentni młodzi ludzie sami w końcu wpadliby na to i jaką mieliby wtedy frajdę!

    OdpowiedzUsuń
  4. może macie rację... ale ja niestety często mówię zanim pomyślę, co wiąże się z nieintencjonalnym zdradzaniem ludziom zakończeń książek :P na temat - najstarszy brat czytał dobre parę lat temu właśnie "Podróż Wędrowca do Świtu"
    JA: W którym jesteś momencie?
    ON: Eustachy zgubił się na wyspie.
    JA: A już wie, że jest smokiem?
    ON: NIEEEEE! ;/

    OdpowiedzUsuń