smutny, niefilmowy film

Nie opuszczaj mnie, A. Garland

http://www.guardian.co.uk/film/2011/feb/13/never-let-me-go-review-ishiguro

Och, jakże smutny, smutny film. Główny motyw życia dla oddania organów wewnętrznych komu innemu kojarzy mi się z Wyspą z Ewanem McGregorem, Scarlett Johanson i Seanem Beanem, ale klimat tutaj jest zupełnie inny. Szary, melancholijny, żadnych czystych kolorów, dobrze współgra z muzyką, i historią chyba też. Ale o ile klimat mi się spodobał, to historia nie powaliła, nie zachwyciła, nie wciągnęła. Może właśnie miało być tak niefilmowo, aby oddać bezbarwność życia tych młodych ludzi, brak wpływu na własne los, konieczność przedwczesnej śmierci, zamknięcie w nudnych czterech ścianach. Ogołoceni ze wszystkiego, próbują łapać chwile szczęścia. Nic z tego, to też zostaje im zabrane, to też stracą. Ale, jak konstatuje główna bohaterka na koniec, przecież to wszystko nie różni się od życia innych ludzi. Już taki jest tu nasz los.