nie umiem gwizdać

Nosowsko-O.S.T.Rowskie Czy żyjesz by mieć plan, czy masz plan, żeby żyć? vs. Każdy plan można zmienić, lecz wolę życie bez planu (jak tylko odkurzę mieszkanie zdobędę mury Libanu) Czesława Śpiewa

„Lubię ludzi, którzy mają jakąś pasję”. Ok, a co z tymi, którzy pasji nie mają? Których nie pochłania granie na gitarze ani czytanie filozofów, ani odbijanie rakietą żółtej piłeczki, ani kibicowanie żużlowcom, ani podróżowanie autostopem, ani fotografowanie, ani programowanie? Trzeba ich od razu skreślić? Są gorsi? Mniej udani, bo nie mają takiego konika, którego mogliby nazywać właśnie „Pasja” ze stadniny Jana Kowalskiego?

Zawsze gdzieś tam ugniata mnie ta fascynacja pasjonatami. Bo ja nie jeżdżę na koniu zwanym "Pasja". Czy tak mnie bez konkretnej pasji stworzono, czy też raczej nic takiego w sobie nie odkryłam, nie rozwinęłam? Nie wiem. To trochę jak z gwizdaniem. Nie umiem gwizdać, i już. Nie wiem, czy to dlatego, że mój aparat gębowy biologicznie nie jest w stanie wydobyć z siebie takiego dźwięku, czy też dlatego, że nigdy nie nauczyłam się owego aparatu w ten specyficzny sposób ustawić.

Szczerze powiedziawszy, trudno jest się do tego braku pasji przyznać nawet przed sobą, a co dopiero przed innymi. Jest wiele rzeczy, które lubię robić. Oglądać filmy i seriale, słuchać muzyki, czytać książki. Ale żeby to od razu pasja była, to nie powiem. Jest też wiele rzeczy, które robić lubię, a których robić nie umiem, ale chciałabym robić je lepiej. Rysować, śpiewać, tańczyć, grać w siatkówkę. Czasami trochę żałuję, że gdzieś w dzieciństwie nic takiego we mnie nie zaszczepiono, ale może teraz narzekałabym, że rodzice zmarnowali mi życie codziennymi treningami od 5 rano albo ćwiczeniami gam od śniadania do obiadu i fug od obiadu do kolacji.

A pisanie? Przecież piszę, nie? Raczej - coś tam pisuję, ale pisanie często idzie mi jak po grudzie, choć mogę się zmusić i na siłę tworzyć w miarę poprawne teksty użytkowe. Nie wiem do końca, o co chodzi z tym moim pisaniem. Podobno nie jest źle, ale ja tego tak w 100% nie czuję. Nie ponosi mnie jak szalone, bo nie wiem, czy mam coś do powiedzenia. Chyba nie mam. Układanie słów w zdania, a zdań w akapity wychodzi mi jako-tako. Ale to tylko forma, wyczuwam w sobie brak treści.

Pasja, coś co nadaje sens. Gdy czujesz, że żyjesz, bo  daje ci to szczęście. Chyba tak miałam w lipcu, zajęta Bożymi sprawami. Posługiwaniem na rekolekcjach, jednych, drugich, potem organizacja Diecezjalnych Dni Młodzieży (swoją drogą, relacja z tego wydarzenia tutaj, była nawet w toruńskim dodatku do „Niedzieli”, na rozkładówce. Bo różnica między Anną Muchą, a Marianną Muchą jest taka, że pierwsza pojawia się na rozkładówce "Playboya", a druga na rozkładówce „Niedzieli”. A jest jeszcze i Joanna Mucha, nie?) Tak więc - posługa w imię Boże. To mi chyba nadawało sens i szczęście. Pasją poświęcenie się Bogu? Może tutaj to odnajdę? Nie wiem jednak, jak to dalej wcielać w życie.

Ale czy to znowu źle, że nie wiem? Wkurza mnie śpiewane przez O.S.T.R. i Nosowską „czy żyjesz, by mieć plan, czy masz plan, żeby żyć?”, bo ja chyba nie mam planu, czyli, jeśli dobrze rozumiem, jestem ta gorsza. Do tego też ciężko się przyznać. Ale czy rzeczywiście lepsi są ci, którzy wytyczyli sobie prostą dróżkę aż do horyzontu i nią zamierzają podążać, od tych, którzy zamiast do horyzontu, szukają sobie tylko, stojąc na jednym kamieniu w strumyku, kolejnego kamyka, suchego miejsca do chwilowego postawienia nogi? I tak po prostu po jednym kamyczku, noga za nogą, idą. Nie zawsze do przodu, nie zawsze najkrótszą drogą, bo wypatrują nie celu (bo go nie znają), a jedynie kolejnego miejsca, gdzie można postawić nogę. Mimo to, idą! Po swojemu. To znowu jak z tym gwizdaniem. Bo stworzono ich tak, albo też tak siebie ukształtowali, że nie wiedzą nawet, jak żyć inaczej. Więc żyją jak umieją, zamiast użalać się nad sobą.

To tak w mojej tzw. „drugiej warstwie człowieka”. Bo zauważyłam kilkanaście miesięcy temu, że człowiek – a może tylko ja? – ma trzy warstwy, trzy poziomy siebie, świadomości, czy czegoś takiego.

Ogry też mają warstwy. http://www.hollywoodjesus.com/movie/shrek/26.jpg

Nie żadne id, ego i superego. Bardziej jakieś takie poziomy uczuć, emocji… Jest więc najpierw poziom najgłębszy, najistotniejszy, fundamentalny. Ten, w którym jest Wiara, Nadzieja i Miłość. Na tym poziomie wiem, jaki mam Cel. Potem jest poziom drugi, pośredni. Taki ogólnożyciowy, ziemski. Typowo bywa to: kariera, sława, biurko prezesa, rodzina, dwójka-trójka dzieci, dom z ogródkiem, wakacje na Barbadosie. To właśnie tutaj nie mam planu, tutaj nie widzę celu. Żyję, by plan mieć, by może mi się kiedyś objawił. To tutaj, zdaje się, odnoszę różne porażki. I jest jeszcze warstwa trzecia, najpłytsza, ta, co jest na wierzchu. Plan na dziś – spotkać się z nimi, to i to załatwić, kliknąć „opublikuj”, wieczorem umyć zęby. Tu porażek też bywa sporo, ale to tylko takie porażczki. Porażeczki. Porażunie. Malutkie. Nieistotne.

Warstwy te mają taką ciekawą właściwość oddziaływania na siebie nawzajem. To może być trochę skomplikowane w moim tłumaczeniu, kiedyś to komuś nawet rozrysowywałam na kartce... Najważniejszy jest poziom pierwszy. Jeśli w nim jest w porządku, to reszta ma niewielkie znaczenie. Bo do niego zawsze można się odwołać. Jeśli tam jest źle – no to kicha. Możesz w najpłytszym poziomie udawać, że jest ok, ale to się udaje tylko na krótką metę, bo bez podstaw jest słabo. Poziom środkowy też ma zdolność wpływania na poziom trzeci – bo gdy w dwójce dzieje się dobrze, to i łatwiej o przyjemności w trójce. Ale znów – trójka może być w pewnym stopniu ukontentowana nawet przy porażkach w warstwie pośredniej. Bo trójka bywa tą maską przybieraną dla innych, ale i po prostu chwilowym nastrojem.

Tak to się zawsze pocieszam. Że nawet gdy jest kiepsko, bo na przykład nie mam planu i pasji, a świat mówi mi, że muszę je mieć, to dopuszczam tę kiepskość tylko do dwójki i trójki. Nie dopuszczam kiepskości do jedynki. I dzięki temu jest dobrze! To moja recepta. Działa. Polecam, Marianna Mucha.