Leżała na szafce długo, dostałam ją kiedyś od babci. Ostatnio okazało się, że biblioteka jest czynna czasami tylko do 15 w wakacje, a że coś trzeba przecież czytać, to sięgnęłam po "Martę". Miałam całkiem miłe wspomnienia z "Nad Niemnem" - nie pamiętałam tej całej tendencyjności, pracy u podstaw i w ogóle, a jedynie całkiem miłą historyjkę obyczajową. W "Marcie" niestety tendencja przyćmiła mi wszystko inne. No i ta powtarzalność fabuły - początkowo mnie wciągnęła, ale potem przy każdym kolejnym epizodzie doskonale wiedziałam, że i tak nic z tej pracy Marcie nie wyjdzie. Miałam wrażenie, że straszna z niej łajza. Należę do tych osób, które uważają, że jak się bardzo chce, to jakaś praca się w końcu znajdzie. Wiem, wiem, inne czasy, inne możliwości - a raczej ich brak, ale i tak jej marudzenie i robienie z siebie ofiary miałam ochotę kwitować znaczącym "oh, oh". Jeszcze inaczej miałam ochotę skwitować zakończenie - upodlenie, targnięcie się na swoje życie ukazujące jak strasznie społeczeństwo traktuje kobiety - czy też może brak pomysłu na jakieś inne rozwiązanie wątków? Zabijmy główne bohaterki i po kłopocie.niedziela, 28 sierpnia 2011
Marta, Eliza Orzeszkowa
Leżała na szafce długo, dostałam ją kiedyś od babci. Ostatnio okazało się, że biblioteka jest czynna czasami tylko do 15 w wakacje, a że coś trzeba przecież czytać, to sięgnęłam po "Martę". Miałam całkiem miłe wspomnienia z "Nad Niemnem" - nie pamiętałam tej całej tendencyjności, pracy u podstaw i w ogóle, a jedynie całkiem miłą historyjkę obyczajową. W "Marcie" niestety tendencja przyćmiła mi wszystko inne. No i ta powtarzalność fabuły - początkowo mnie wciągnęła, ale potem przy każdym kolejnym epizodzie doskonale wiedziałam, że i tak nic z tej pracy Marcie nie wyjdzie. Miałam wrażenie, że straszna z niej łajza. Należę do tych osób, które uważają, że jak się bardzo chce, to jakaś praca się w końcu znajdzie. Wiem, wiem, inne czasy, inne możliwości - a raczej ich brak, ale i tak jej marudzenie i robienie z siebie ofiary miałam ochotę kwitować znaczącym "oh, oh". Jeszcze inaczej miałam ochotę skwitować zakończenie - upodlenie, targnięcie się na swoje życie ukazujące jak strasznie społeczeństwo traktuje kobiety - czy też może brak pomysłu na jakieś inne rozwiązanie wątków? Zabijmy główne bohaterki i po kłopocie.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
ogolnie fajnie fajnie. dobrzes ie cyzta ale juz po raz kolejnyt zdenerwowalas mnie zdradzajac zakonczenie! mimo że prawdopodobnie nigdy do orzeszkowej nie siegne, bardzo nie lubie gdy ktos mi zdradza puente! tak jfyi :P
OdpowiedzUsuńMarianno, to klasyczna powieść tendencyjna, która omawiana jest (chyba tylko) na studiach polonistycznych, żeby pokazać cechy tego gatunku i ówczesnego nurtu wczesnego pozytywizmu. Raczej nie dla wartości literackiej : )Ale z łopatologii zawsze pośmiać się można...
OdpowiedzUsuń