choroba, media i Lęk wysokości

Lęk wysokości, strach przed lataniem i głód doświadczeń

wstyd przed mówieniem sobie nie wiem

culture.pl

I wstyd młodego warszawskiego dziennikarza, bo jego ojciec mieszka w melinie i trafił do psychiatryka. Choroba psychiczna w kulturze zawsze robi wrażenie. Na mnie obecnie wrażenie robi każda choroba, zwłaszcza połączona z hospitalizacją, bo szpitale i choroba to temat, który często się u nas ostatnio pojawia. Choroba w Lęku wysokości bardzo prawdziwie wywraca bohaterowi całe życie do góry nogami.

Brzmi smutno i przytłaczająco, choć ogólny wydźwięk był dla mnie mimo wszystko raczej pozytywny. Lęk wysokości zostaje pokonany, no i koniec. Wiele aspektów tego filmu przywodzi na myśl Drzewo życia (reż. T. Malick,) zwłaszcza metafizyczna klamra kompozycyjna (choć całość nie jest aż tak wydumana) - ale mamy dominujący temat, jakim są potrzaskane relacje rodzinne, powroty do dzieciństwa, i te dziwne głosy w świadomości.

Interesujące z punktu widzenia studentki dziennikarstwa (ah!) spojrzenie na media. Główny bohater to dziennikarz newsowy, wspinający się po drabince kariery do wymarzonej posady prowadzącego najważniejsze wydanie serwisu informacyjnego. Praca jest dla niego szalenie istotna, ale jednak ważniejsza staje się choroba ojca. Więc jednak nie jesteśmy, my (?) dziennikarze, aż tacy straszni.

Zbieram sobie ostatnio metafory, dokładam kolejną do kolekcji. Kilkadziesiąt pilotów od telewizorów zawieszonych na sznureczkach nad łóżkiem i w całym pokoju, jak zabawki nad dziecięcą kołyską, takie szalone karuzele, które się nakręca, a one smętnymi brzdęknięciami usypiają niemowlaki. Szalony koncept wariata czy chęć pokazania synowi - po uszy tkwiącemu w przemyśle medialnym - jak niepoważny jest to biznes? A człowiekiem, który mediom oddaje zbyt wiele siebie, można manipulować jak dzieckiem. True story.

Lęk wysokości, B. Konopka